23. عبدالامیر سروش نژاد

6.اتوبوس
کوی نیرو، منازل سازمانی کارگران سازمان آب و برق خوزستان است، که بتدریج به کارگران واگذار شد. حدود 12 کیلومتر از مرکز شهر فاصله دارد و در یک کیلومتری میدان شهید بندر(چهار شیر) می باشد. با پیگیری های فراوان شرکت واحد خطی را برای کوی نیرو در نظر گرفت که اهالی به اختصار به آن سرویس می گفتند. در اوایل سرویس کوی نیرو یکدستگاه اتوبوس بود که با چه بدبختی و مصیبتی مردم را به شهر می برد و بر می گرداند. انقلاب پیروز شده بود. یک شب من و خسرو شاه محمدی نژاد و نادر سلیمانی در خیابان سی متری(شریعتی) بعد چهار راه طالقانی، روبروی کتاب فروشی جعفری که ایستگاه دوم بود، منتظر سرویس بودیم که به کوی نیرو برگردیم. آخرین سرویس بود. سرویس که آمد آن چند نفری که منتظر اتوبوس بودند، سوار شدند. نوبت به ما که رسید، شاگرد اتوبوس با عصبانیت گفت که جا نداریم. من و خسرو با او جر و بحث کردیم و به هر شکل بود سوار شدیم. (اتوبوس شرکت واحد عمومی بود و فقط مقصد نهایی آن کوی نیرو آن بود و در بین مسیر مسافران دیگری را نیز سوار می کرد.) وقتی به کوی نیرو رسیدیم من به خسرو گفتم فردا این اتوبوس دیگر نباید باشد. همان شب برای فردا صبح برنامه ریزی کردیم. قرار شد در اولین سرویس صبح که سرویس دانش آموزان بود با یک صحبت چند دقیقه ای که من انجام می دهم موضوع سرویس رایگان توسط سازمان آب وبرق را به اطلاع همه برسانم. صبح با هماهنگی دوستان که در جاهای مختلف اتوبوس قرار گرفته بودند ههمه ایی ایجاد شد و اعتراض ها در خصوص اتوبوس بلند شد. من شروع به صحبت کردم و با دادن آمار فروش بلیط ونحوه بد سرویس دهی و معضلات کوی نیرو، دانش آموزان دختر و پسر را مجاب کردیم که با اتحاد و حمایت از این حرکت، اگرچه یک روز غیبت می کنند ولی نتیجه اش هرچه باشد به نفع همه خواهد بود، که خوشبختانه با موافقت همگان مواجه شد و ما یک راست به ساختمان مرکزی سازمان آب و برق خوزستان، معروف پنج طبقه، که محل کار برخی از پدرانمان بود رفتیم و در آنجا ما خواستار مذاکره با مدیر عامل شدیم که در آن زمان آقای صادق وزیری مدیر عامل بود. ابتدا از حضور در میان جمع ما ابا می کردند ولی به هر شکل مدیر عامل از پنج طبقه مرکزی به ساختمان مرکزی که جنب رودخانه کارون بود آمد. مدیر عامل ابتدا معترض این حرکت بود و تا حدودی تهدید کرد اگر این محل را ترک نکنید میگم از اینجا بیرونتان کنند. ولی مرغ یک پا داشت و زیر بار هیچ ظلم نمی خواستیم برویم. اقای شاه محمدی نژاد وقتی وضعیت را اینگونه می بیند با یک جهش روی یک ماشین جیپ استیشن که آنجا بود روی کاپوت آن می ایستد و خطبه غرایی سر می دهد و همانطور که معروف بود وقتی به سخنرانی می ایستد دیگر پایین بیا نبودند و جمع حاضر هیجان زده سخنان او را تأیید می کردند. همراهی حاضرین بالاخره مدیر را متقاعد می کند که باید به حرف و خواسته ما گوش دهد. جلسه ایی با حضور نمایندگان تجمع کننده در دفتر مدیر تشکیل می شود. این جلسه تا ظهر طول کشید که نتایج بسیار مثبتی در پی داشت. که در پایان قطعنامه 12 بندی مورد موافقت قرار گرفت. اکنون همه آن 12 بند یادم نیست، فقط به چند تا از آنها اشاره می کنم که تا دو دهه مردم کوی نیرو از نعمت آن برخوردار بودند. که مهمترین آنها برقراری دو خط سرویس سازمانی بود که به رانندگی آقایان ملک حسین پور و علی خانی از ساکنین کوی و مورد احترام اهالی بودند که همکاری صمیمانه ای با مردم داشتند و هنوز اهالی از آنها با نیکی یاد می کنند.

1- درنظر گرفتن دو دستگاه اتوبوس جهت ایاب و ذهاب مردم.

2- باز گشت به کار مرحوم آقای زنگنه که بدلایلی از کار برکنار شده بود.

1- در نظر گرفتن درمانگاه و یک دستگاه آمبولانس برای کوی.

5- نصب یکدستگاه تلفن ثابت در محل.

6- ایجاد دوره های آموزشی برای فرزندان کارگران در سازمان جهت استخدام.

البته قابل ذکر است که در آن زمان کوی نیرو مثل امروز نبود و امکانات الان را نداشت، حتی آسفالت سالمی نداشت و آن روز نتیجه به نفع فرزندان کارکنان رقم خورد. با تشکر از همه آنها.

تاریخ ارسال: 25/02/93

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: